فصل 147
1 هلّلویاه، زیرا خدای ما را سراییدننیکو است و دلپسند، و تسبیح خواندن شایسته است!
2 خداوند اورشلیم را بنا می‌کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.
3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحتهای ایشان را می‌بندد.
4 عدد ستارگان را می‌شمارد و جمیع آنها را به نام می‌خواند.
5 خداوند ما بزرگ است و قوّت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.
6 خداوند مسکینان را برمیافرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.
7 خداوند را با تشکّر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.
8 که آسمانها را با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیّا می‌نماید و گیاه را بر کوه‌ها می‌رویاند.
9 که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچّه‌های غراب را که او را می‌خوانند.
10 در قوّت اسب رغبت ندارد، و از ساقهای انسان راضی نمی‌باشد.
11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانیکه به رحمت وی امیدوارند.
12 ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.
13 زیرا که پشت بندهٔ‌ای دروازه‌هایت را مستحکم کرده و فرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.
14 که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را از مغز گندم سیر می‌گرداند.
15 که کلام خود را بر زمین فرستاده است و قول او به زودی هر چه تمامتر می‌دود.
16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.
17 که تگرگ خود را در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟
18 کلام خود را می‌فرستد و آنها را می‌گدازد. باد خویش را میوزاند، پس آبها جاری می‌شود.
19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.
20 با هیچ امّتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هلّلویاه!