فصل 6
1 ای بنی‌بنیامین از اورشلیم فرار كنید و كَرِنّا را در تقوع بنوازید و علامتی بر بیت هكّاریم برافرازید زیرا كه بلایی از طرف شمال و شكست عظیمی رو خواهد داد.
2 و من آن دختر جمیل و لطیف یعنی دختر صهیون را منقطع خواهم ساخت.
3 و شبانان با گله‌های خویش نزد وی خواهند آمد و خیمه‌های خود را گرداگرد او برپا نموده، هر یك در جای خود خواهند چرانید.
4 با او جنگ را مهیا سازید و برخاسته، در وقت ظهر برآییم. وای بر ما زیرا كه روز رو به زوال نهاده است و سایه‌های عصر دراز می‌شود.
5 برخیزید! و در شب برآییم تا قصرهایش را منهدم سازیم.
6 زیرا كه یهوه صبایوت چنین‌می‌فرماید: «درختان را قطع نموده، مقابل اورشلیم سنگر برپا نمایید. زیرا این است شهری كه سزاوار عقوبت است چونكه اندرونش تماماً ظلم است.
7 مثل چشمه‌ای كه آب خود را می‌جوشاند همچنان او شرارت خویش را می‌جوشاند. ظلم و تاراج در اندرونش شنیده می‌شود و بیماریها و جراحات دایماً در نظر من است.
8 ای اورشلیم، تأدیب را بپذیر مبادا جان من از تو بیزار شود و تو را ویران و زمین غیرمسكون گردانم.»
9 یهوه صبایوت چنین می‌گوید كه «بقیه اسرائیل را مثل مو خوشه‌چینی خواهند كرد پس مثل كسی كه انگور می‌چیند دست خود را بر شاخه‌هایش برگردان.»
10 كیستند كه به ایشان تكلّم نموده، شهادت دهم تا بشنوند. هان گوش ایشان نامختون است كه نتوانند شنید. اینك كلام خداوند برای ایشان عار گردیده است و در آن رغبت ندارند.
11 و من از حدّت خشم خداوند پُر شده‌ام و از خودداری خسته گردیده‌ام پس آن را در كوچه‌ها بر اطفال و بر مجلس جوانان با هم بریز. زیرا كه شوهر و زن هر دو گرفتار خواهند شد و شیخ با دیرینه روز.
12 و خانه‌ها و مزرعه‌ها و زنان ایشان با هم از آن دیگران خواهند شد زیرا خداوند می‌گوید كه «دست خود را به ضدّ ساكنان این زمین دراز خواهم كرد.
13 چونكه جمیع ایشان چه خُرد و چه بزرگ، پر از طمع شده‌اند و همگی ایشان چه نبی و چه كاهن، فریب را بعمل می‌آورند.
14 و جراحت قوم مرا اندك شفایی دادند، چونكه می‌گویند سلامتی است، سلامتی است با آنكه سلامتی نیست.»
15 آیا چون مرتكب رجاسات‌شدند خجل گردیدند؟ نی ابداً خجل نشدند بلكه حیا را احساس ننمودند. بنابراین خداوند می‌گوید كه «در میان افتادگان خواهند افتاد و حینی كه من به ایشان عقوبت رسانم خواهند لغزید.»
16 خداوند چنین می‌گوید: «بر طریق‌ها بایستید و ملاحظه نمایید و درباره طریق‌های قدیم سؤآل نمایید كه طریق نیكو كدام است تا در آن سلوك نموده، برای جان خود راحت بیابید، لیكن ایشان جواب دادند كه در آن سلوك نخواهیم كرد.
17 و من پاسبانان بر شما گماشتم (كه می‌گفتند): به آواز كَرِنّا گوش دهید، اما ایشان گفتند گوش نخواهیم داد.
18 پس ای امّت‌ها بشنوید و ای جماعت آنچه را كه در میان ایشان است بدانید!
19 ای زمین بشنو اینك من بلایی بر این قوم می‌آورم كه ثمره خیالات ایشان خواهد بود زیرا كه به كلام من گوش ندادند و شریعت مرا نیز ترك نمودند.
20 چه فایده دارد كه بخور از سبا و قَصب‌الذّریره از زمین بعید برای من آورده می‌شود. قربانی‌های سوختنی شما مقبول نیست و ذبایح شما پسندیده من نی.»
21 بنابراین خداوند چنین می‌گوید: «اینك من پیش روی این قوم سنگهای لغزش‌دهنده خواهم نهاد و پدران و پسران با هم از آنها لغزش خواهند خورد و ساكن زمین با همسایه‌اش هلاك خواهند شد.»
22 خداوند چنین می‌گوید: «اینك قومی از زمین شمال می‌آورم و امّتی عظیم از اقصای زمین خواهند برخاست.
23 و كمان و نیزه خواهند گرفت. ایشان مردان ستمكیش می‌باشند كه ترحّم ندارند. به آواز خود مثل دریا شورش خواهند نمود و بر اسبان سوار شده، مثل مردان جنگی به‌ضدّ تو ای دختر صهیون صف‌آرایی خواهند كرد.»
24 آوازه این را شنیدیم و دستهای ما سُست گردید. تنگی و درد مثل زنی كه می‌زاید ما را در گرفته است.
25 به صحرا بیرون مشوید و به راه مروید زیرا كه شمشیر دشمنان و خوف از هر طرف است.
26 ای دختر قوم من پلاس بپوش و خویشتن را در خاكستر بغلطان. ماتم پسر یگانه و نوحه‌گری تلخ برای خود بكن زیرا كه تاراج‌كننده ناگهان بر ما می‌آید.
27 تو را در میان قوم خود امتحان‌كننده و قلعه قرار دادم تا راههای ایشان را بفهمی و امتحان كنی.
28 همه ایشان سخت متمرّد شده‌اند و برای نمّامی كردن گردش می‌كنند. برنج و آهن می‌باشند و جمیع ایشان فساد كننده‌اند.
29 دَم پر زور می‌دمد و سُرب در آتش فانی می‌گردد و قالگر عبث قال می‌گذارد زیرا كه شریران جدا نمی‌شوند.
30 نقره ترك شده نامیده می‌شوند زیرا خداوند ایشان را ترك كرده است.