فصل 29
1 این است سخنان رساله‌ای كه ارمیا نبی از اورشلیم نزد بقیه مشایخ اسیران و كاهنان و انبیا و تمامی قومی كه نبوكدنصّر از اورشلیم به بابل به اسیری برده بود فرستاد،
2 بعد از آنكه یكنیا پادشاه و ملكه و خواجه‌سرایان و سروران یهودا و اورشلیم و صنعتگران و آهنگران از اورشلیم بیرون رفته بودند.
3 (پس آن را) به دست اَلعاسَه بن شافان و جَمَریا ابن حِلقیا كه صدقیا پادشاه یهودا ایشان را نزد نبوكدنصّر پادشاه بابل به بابل فرستاد (ارسال نموده)، گفت:
4 «یهوه صبایوت خدای اسرائیل به تمامی اسیرانی كه من ایشان را از اورشلیم به بابل به اسیری فرستادم، چنین می‌گوید:
5 خانه‌ها ساخته در آنها ساكن شوید و باغها غرس نموده، میوۀآنها را بخورید.
6 زنان گرفته، پسران و دختران به هم رسانید و زنان برای پسران خود بگیرید و دختران خود را به شوهر بدهید تا پسران و دختران بزایند و در آنجا زیاد شوید و كم نگردید.
7 و سلامتی آن شهر را كه شما را به آن به اسیری فرستاده‌ام بطلبید و برایش نزد خداوند مسألت نمایید زیرا كه در سلامتی آن شما را سلامتی خواهد بود.
8 زیرا كه یهوه صبایوت خدای اسرائیل چنین می‌گوید: مگذارید كه انبیای شما كه در میان شمااند و فالگیران شما شما را فریب دهند و به خوابهایی كه شما ایشان را وامی‌دارید كه آنها را ببینند، گوش مگیرید.
9 زیرا خداوند می‌گوید كه ایشان برای شما به اسم من كاذبانه نبوّت می‌كنند و من ایشان را نفرستاده‌ام.
10 و خداوند می‌گوید: چون مدت هفتاد سال بابل سپری شود من از شما تفقّد خواهم نمود و سخنان نیكو را كه برای شما گفتم انجام خواهم داد؛ به اینكه شما را به این مكان باز خواهم آورد.
11 زیرا خداوند می‌گوید: فكرهایی را كه برای شما دارم می‌دانم كه فكرهای سلامتی می‌باشد و نه بدی تا شما را در آخرت امید بخشم.
12 و مرا خواهید خواند و آمده، نزد من تضرّع خواهید كرد و من شما را اجابت خواهم نمود.
13 و مرا خواهید طلبید و چون مرا به تمامی دل خود جستجو نمایید، مرا خواهید یافت.
14 و خداوند می‌گوید كه مرا خواهید یافت و اسیران شما را باز خواهم آورد. و خداوند می‌گوید كه شما را از جمیع امّت‌ها و از همه مكان‌هایی كه شما را در آنها رانده‌ام، جمع خواهم نمود و شما را از جایی كه به اسیری فرستاده‌ام، باز خواهم آورد.
15 از آن‌رو كه گفتید خداوند برای ما در بابل انبیا مبعوث نموده است.
16 «پس خداوند به پادشاهی كه بر كرسی داود نشسته است و به تمامی قومی كه در این شهر ساكنند، یعنی برادران شما كه همراه شما به اسیری نرفته‌اند، چنین می‌گوید:
17 بلی یهوه صبایوت چنین می‌گوید: اینك من شمشیر و قحط و وبا را بر ایشان خواهم فرستاد و ایشان را مثل انجیرهای بد كه آنها را از بدی نتوان خورد، خواهم ساخت.
18 و ایشان را به شمشیر و قحط و وبا تعاقب خواهم نمود و در میان جمیع ممالك جهان مشوّش خواهم ساخت تا برای همه امّت‌هایی كه ایشان را در میان آنها رانده‌ام، لعنت و دهشت و مسخره و عار باشند.
19 چونكه خداوند می‌گوید: كلام مرا كه به واسطه بندگان خود انبیا نزد ایشان فرستادم نشنیدند با آنكه صبح زود برخاسته، آن را فرستادم امّا خداوند می‌گوید كه شما نشنیدید.
20 و شما ای جمیع اسیرانی كه از اورشلیم به بابل فرستادم كلام خداوند را بشنوید.
21 یهوه صبایوت خدای اسرائیل درباره اَخآب بن قولایا و درباره صدقیا ابن مَعَسِیا كه برای شما به اسم من كاذبانه نبوّت می‌كنند، چنین می‌گوید: اینك من ایشان را به دست نبوكدنصّر پادشاه بابل تسلیم خواهم كرد و او ایشان را در حضور شما خواهد كشت.
22 و از ایشان برای تمامی اسیران یهودا كه در بابل می‌باشند لعنت گرفته، خواهند گفت كه خداوند تو را مثل صدقیا و اخآب كه پادشاه بابل ایشان را در آتش سوزانید، بگرداند.
23 چونكه ایشان در اسرائیل حماقت نمودند و با زنان همسایگان خود زناكردند و به اسم من كلامی را كه به ایشان امر نفرموده بودم كاذبانه گفتند و خداوند می‌گوید كه من عارف و شاهد هستم.»
24 و شَمَعیای نَحَلامی را خطاب كرده، بگو:
25 «یهوه صبایوت خدای اسرائیل تكلّم نموده، چنین می‌گوید: از آنجایی كه تو رسایل به اسم خود نزد تمامی قوم كه در اورشلیم‌اند و نزد صَفَنیا ابن مَعَسِیا كاهن و نزد جمیع كاهنان فرستاده، گفتی:
26 كه خداوند تو را به جای یهُویاداع كاهن به كهانت نصب نموده است تا بر خانه خداوند وكلا باشید. برای هر شخص مجنون كه خویشتن را نبی می‌نماید تا او را در كُنده‌ها و زنجیرها ببندی.
27 پس الا´ن چرا ارمیا عَناتوتی را كه خود را برای شما نبی می‌نماید توبیخ نمی‌كنی؟
28 زیرا كه او نزد ما به بابل فرستاده، گفت كه این اسیری بطول خواهد انجامید پس خانه‌ها بنا كرده، ساكن شوید و باغها غرس نموده، میوه آنها را بخورید.»
29 و صَفَنیای كاهن این رساله را به گوش ارمیا نبی خواند.
30 پس كلام خداوند بر ارمیا نازل شده، گفت:
31 «نزد جمیع اسیران فرستاده، بگو كه خداوند درباره شَمَعیای نَحَلامی چنین می‌گوید: چونكه شَمَعیا برای شما نبوّت می‌كند و من او را نفرستاده‌ام و او شما را وامی‌دارد كه به دروغ اعتماد نمایید،
32 بنابراین خداوند چنین می‌گوید: اینك من بر شَمَعیای نَحَلامی و ذریت وی عقوبت خواهم رسانید و برایش كسی كه در میان این قوم ساكن باشد، نخواهد ماند و خداوند می‌گوید او آن احسانی را كه من برای قوم خود می‌كنم نخواهد دید، زیرا كه درباره خداوندسخنان فتنه‌انگیز گفته است.»