فصل 17
1 لقمه خشكِ با سلامتی، بهتر است از خانه پر از ضیافتِ با مخاصمت.
2 بنده عاقل بر پسر پست‌فطرت مسلّط خواهد بود، و میراث را با برادران تقسیم خواهد نمود.
3 بوته برای نقره و كوره به جهت طلا است، اما خداوند امتحان‌كننده دلها است.
4 شریر به لبهای دروغگو اصغا می‌كند، و مرد كاذب به زبان فتنه‌انگیز گوش می‌دهد.
5 هر كه فقیر را استهزا كند آفریننده خویش را مذّمت می‌كند، و هر كه از بلا خوش می‌شود بی‌سزا نخواهد ماند.
6 تاج پیران، پسران پسرانند، و جلال فرزندان، پدران ایشانند.
7 كلام كبرآمیز احمق را نمی‌شاید، و چند مرتبه زیاده لبهای دروغگو نجبا را.
8 هدیه در نظر اهل آن سنگ گرانبها است كه هر كجا توجّه نماید برخوردار می‌شود.
9 هر كه گناهی را مستور كند طالب محبت می‌باشد، اما هر كه امری را تكرار كند دوستان خالص را از هم جدا می‌سازد.
10 یك ملامت به مرد فهیم اثر می‌كند، بیشتر از صد تازیانه به مرد جاهل.
11 مرد شریر طالب فتنه است و بس. لهذا قاصد ستمكیش نزد او فرستاده می‌شود.
12 اگر خرسی كه بچه‌هایش كشته شود به انسان برخورَد، بهتر است از مرد احمق درحماقت خود.
13 كسی كه به عوض نیكویی بدی می‌كند بلا از خانه او دور نخواهد شد.
14 ابتدای نزاع مثل رخنه كردن آب است، پس مخاصمه را ترك كن قبل از آنكه به مجادله برسد.
15 هر كه شریر را عادل شمارد و هر كه عادل را ملزم سازد، هر دو ایشان نزد خداوند مكروهنـد.
16 قیمت به جهت خریدن حكمت چرا به دست احمق باشد؟ و حال آنكه هیچ فهم ندارد.
17 دوست خالص در همه اوقات محبت می‌نماید، و برادر به جهت تنگی مولود شده است.
18 مرد ناقص‌العقل دست می‌دهد و در حضور همسایه خود ضامن می‌شود.
19 هر كه معصیت را دوست دارد منازعه را دوست می‌دارد، و هر كه درِ خود را بلند سازد خرابی را می‌طلبد.
20 كسی كه دل كج دارد نیكویی را نخواهد یافت. و هر كه زبان دروغگو دارد در بلا گرفتار خواهد شد.
21 هر كه فرزند احمق آورد برای خویشتن غم پیدا می‌كند، و پدر فرزند ابله شادی نخواهد دید.
22 دل شادمان شفای نیكو می‌بخشد، اما روح شكسته استخوانها را خشك می‌كند.
23 مرد شریر رشوه را از بغل می‌گیرد، تا راههای انصاف را منحرف سازد.
24 حكمت در مدّ نظر مرد فهیم است، اما چشمان احمق در اقصای زمین می‌باشد.
25 پسر احمق برای پدر خویش حزن است، و به جهت مادر خویش تلخی است.
26 عادلان را نیز سرزنش نمودن خوب نیست،و نه ضرب زدن به نجبا به سبب راستی ایشان.
27 صاحب معرفت سخنان خود را باز می‌دارد، و هر كه روح حلیم دارد مرد فطانت‌پیشه است.
28 مرد احمق نیز چون خاموش باشد او را حكیم می‌شمارند، و هر كه لبهای خود را می‌بندد فهیم است.