فصل 7
1 « و این است قانون قربانی جرم؛ این‌قدس‌اقداس است.
2 در جایی كه قربانی سوختنی را ذبح كنند، قربانی جرم را نیز ذبح بكنند، و خونش را به اطراف مذبح بپاشند.
3 و از آن همه پیه‌اش را بگذراند، دنبه و پیه كه احشا را می‌پوشاند.
4 و دو گُرده و پیهی كه بر آنهاست كه بر دو تهیگاه است، و سفیدی را كه بر جگر است، با گُرده‌ها جدا كند.
5 و كاهن آنها را برای هدیۀ آتشین بجهت خداوند بسوزاند. این قربانی جرم است.
6 و هر ذكوری از كاهنان آن را بخورد، در مكان مقدّس خورده شود. این قدس‌اقداس است.
7 « قربانی جرم مانند قربانی گناه است. آنها را یك قانون است. كاهنی كه به آن كفاره كند از آن او خواهد بود.
8 و كاهنی كه قربانی سوختنی كسی را گذراند، آن كاهن پوست قربانی سوختنی را كه گذرانیـد برای خـود نگاه دارد.
9 و هر هدیـۀ آردی كه در تنـور پخته شـود و هـر چه بـر تابـه یـا سـاج ساخته شـود از آن كاهـن كه آن را گذرانیـد خواهـد بـود.
10 و هر هدیـۀ آردی، خواه به روغـن سرشتـه شده، خواه خشك، از آن همـۀ پسـران هـارون بی‌تفـاوت یكدیگـر خواهـد بـود.
11 « و این است قانون ذبیحه سلامتی كه كسی نزد خداوند بگذراند.
12 اگر آن را برای تشكر بگذراند پس با ذبیحه تشكر، قرصهای فطیر سرشته شده به روغن، و نازكهای فطیر مالیده شده به روغن، و از آرد نرم آمیخته شده، قرصهای سرشته شدۀ به روغن را بگذراند.
13 با قرصهای نان خمیر مایه‌دار قربانی خود را همراه ذبیحه تشكر سلامتی خود بگذراند.
14 و از آن از هر قربانی یكی را برای هدیه افراشتنی نزد خداوند بگذراند، و از آنِ آن كاهن كه خون ذبیحه سلامتی را می‌پاشد خواهد بود.
15 و گوشت ذبیحه تشكر سلامتی او در روز قربانی وی خورده شود، چیزی از آن را تا صبح نگذارد.
16 و اگر ذبیحه قربانی او نذری یا تبرعی باشد، در روزی كه ذبیحه خود را می‌گذراند خورده شود، و باقی آن در فردای آن روز خورده شود.
17 و باقی گوشت ذبیحه در روز سوم به آتش سوخته شود.
18 و اگر چیزی از گوشت ذبیحه سلامتی او در روز سوم خورده شود مقبول نخواهد شد و برای كسی كه آن را گذرانید محسوب نخواهد شد، نجس خواهد بود. و كسی كه آن را بخورد گناه خود را متحمل خواهد شد.
19 و گوشتی كه به هر چیز نجس برخورد، خورده نشود، به آتش سوخته شود، و هر كه طاهر باشد از آن گوشت بخورد.
20 لیكن كسی كه از گوشت ذبیحه سلامتی كه برای خداوند است بخورد و نجاست او بر او باشد، آن كس از قوم خود منقطع خواهد شد.
21 و كسی كه هر چیز نجس را خواه نجاست آدمی، خواه بهیمۀ نجس، خواه هر چیز مكروه نجس را لمس كند، و از گوشت ذبیحه سلامتی كه برای خداوند است بخورد، آن كس از قوم خود منقطع‌خواهد شد.«
22 و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:
23 «بنی‌اسرائیل را خطاب كرده، بگو: هیچ پیه گاو و گوسفند و بز را مخورید.
24 اما پیه مردار و پیه حیوان دریده شده برای هر كار استعمال می‌شود، لیكن هرگز خورده نشود.
25 زیرا هر كه پیه جانوری كه از آن هدیۀ آتشین برای خداوند می‌گذرانند بخورد، آن كس كه خورد، از قوم خود منقطع شود.
26 و هیچ خون را خواه از مرغ خواه از بهایم در همۀ مسكنهای خود مخورید.
27 هر كسی كه از هر قسم خون بخورد، آن كس از قوم خود منقطع خواهد شد.«
28 و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:
29 «بنی‌اسرائیل را خطاب كرده، بگو: هر كه ذبیحه سلامتی خود را برای خداوند بگذراند، قربانی خود را از ذبیحه سلامتی خود نزد خداوند بیاورد.
30 به دستهای خود هدایای آتشین خداوند را بیاورد، پیه را با سینه بیاورد تا سینه بجهت هدیۀ جنبانیدنی به حضور خداوند جنبانیده شود.
31 و كاهن پیه را بر مذبح بسوزاند، و سینه از آن هارون و پسرانش خواهد بود.
32 و ران راست را برای هدیه افراشتنی از ذبایح سلامتی خود به كاهن بدهید.
33 آن كس از پسران هارون كه خون ذبیحه سلامتی وپیه را گذرانید، ران راست حِصِّۀ وی خواهد بود.
34 زیرا سینۀ جنبانیدنی و ران افراشتنی را از بنی‌اسرائیل ازذبایح سلامتی ایشان گرفتم، و آنها را به هارون كاهن و پسرانش به فریضۀ ابدی از جانب بنی‌اسرائیل دادم. »
35 این است حصۀ مسح هارون و حصّۀ مسح پسرانش از هدایای آتشین خداوند ، در روزی كه ایشان را نزدیك آورد تا برای خداوند كهانت كنند.
36 كه خداوند امر فرمود كه به ایشان داده شود، در روزی كه ایشان را از میان بنی‌اسرائیل مسح كرد، این فریضۀ ابدی در نسلهای ایشان است.
37 این است قانون قربانی سوختنی و هدیه آردی و قربانی گناه و قربانی جرم و قربانی تقدیس و ذبیحه سلامتی،
38 كه خداوند به موسی در كوه سینا امر فرموده بود، در روزی كه بنی‌اسرائیل را مأمور فرمود تا قربانی‌های خود را نزد خداوند بگذرانند در صحرای سینا.