فصل 2
1 در صهیون كَرِنّا بنوازید و در كوه مقدس من صدا بلند كنید! تمامی ساكنان زمین بلرزند زیرا روز خداوند می‌آید و نزدیك است.
2 روز تاریكی و ظلمتْ، روز ابرها و ظلمتِ غلیظ مثل فجرِ منبسط بر كوهها! امّتی عظیم و قوی كه مانند آن از ازل نبوده و بعد از این تا سالها و دهرهای بسیار نخواهد بود.
3 پیش روی ایشان آتش می‌سوزاند و در عقب ایشان شعله ملتهب می‌گردد. پیش روی ایشان، زمین مثل باغ عدن و در عقبِ ایشان، بیابانِ بایر است و نیز از ایشان احدی رهایی نمی‌یابد.
4 منظرِ ایشان مثل منظرِ اسبان است و مانند اسب سواران می‌تازند.
5 مثل صدای ارابه‌ها بر قله كوهها جست و خیز می‌كنند؛ مثل صدای شعله آتش كه كاه را می‌سوزاند؛ مانند امّت عظیمی كه برای جنگ صف بسته باشند.
6 از حضور ایشان قومها می‌لرزند. تمامی رویها رنگ‌پریده می‌شود.
7 مثل جبّاران می‌دوند، مثل مردان جنگی بر حصارها برمی‌آیند و هر كدام به راه خود می‌آیند و طریقهای خود را تبدیل نمی‌كنند.
8 بر یكدیگر ازدحام نمی‌كنند، زیرا هركس به راه خود می‌خرامد. از میان حربه‌ها هجوم می‌آورند و صف‌های خود را نمی‌شكنند.
9 بر شهر می‌جهند، به روی حصارها می‌دوند، به خانه‌ها برمی‌آیند. مثل دزدان از پنجره‌ها داخل می‌شوند.
10 از حضور ایشان زمین متزلزل و آسمانها مرتعش می‌شود؛ آفتاب و ماه سیاه می‌شوند و ستارگان نور خویش را باز می‌دارند.
11 و خداوند آواز خود را پیش لشكر خویش بلند می‌كند، زیرا اردوی او بسیار عظیم است و آنكه سخن خود را بجا می‌آورد، قدیر است. زیرا روز خداوند عظیم و بی‌نهایت مَهیب است و كیست كه طاقت آن را داشته باشد.
12 و لكن الا´ن خداوند می‌گوید با تمامی دل و با روزه و گریه و ماتم بسوی من بازگشت نمایید.
13 و دل خود را چاك كنید نه رخت خویش را، و به یهوه خدای خود بازگشت نمایید زیرا كه او رئوف و رحیم است و دیرخشم و كثیراحسان و از بلا پشیمان می‌شود.
14 كِه می‌داند كه شاید برگردد و پشیمان شود و در عقب خود بركتی واگذارد، یعنی هدیه آردی و هدیه ریختنی برای یهوه خدای شما.
15 در صهیون كَرِنّا بنوازید و روزه را تعیین كرده، محفل مقدّس را ندا كنید.
16 قوم را جمع كنید، جماعت را تقدیس نمایید، پیران و كودكان و شیرخوارگان را فراهم آورید. داماد از حجره خود و عروس از حجله خویش بیرون آیند.
17 كاهنانی كه خدّام خداوند هستند در میان رواق و مذبح گریه كنند و بگویند: «ای خداوند بر قوم خویش شفقت فرما و میراث خویش را به عار مسپار، مبادا امّت‌ها بر ایشان حكمرانی نمایند. چرا در میان قومها بگویند كه خدای ایشان كجا است؟»
18 پس خداوند برای زمین خود به غیرت خواهد آمد و بر قوم خویش شفقت خواهد نمود.
19 و خداوند قوم خود را اجابت نموده، خواهد گفت: «اینك من گندم و شیره و روغن را برای شما می‌فرستم تا از آنها سیر شوید و شما را بار دیگر در میان امّت‌ها عار نخواهم ساخت.
20 و لشكر شمالی را از شما دور كرده، به زمین خشك ویران خواهم راند كه مقدّمه آن بر دریای شرقی و ساقه‌اش بر دریای غربی خواهد بود و بوی بدش بلند خواهد شد و عفونتش برخواهد آمد زیرا كارهای عظیم كرده است.»
21 ای زمین مترس! وجد و شادی بنما زیرا یهوه كارهای عظیم كرده است.
22 ای بهایم صحرا مترسید زیرا كه مرتع‌های بیابان سبز شد و درختانْ میوه خود را آورد و انجیر و مَوْ قوّت خویش را دادند.
23 ای پسران صهیون در یهوه خدای خویش وجد و شادی نمایید، زیرا كه باران اولین را به اندازه‌اش به شما داده است و باران اول و آخر را در وقت برای شما بارانیده است.
24 پس خرمن از گندم پر خواهد شد و معصره‌ها از شیره و روغن لبریز خواهد گردید.
25 و سالهایی را كه ملخ و لَنْبهَ و سوس و سِنْ یعنی لشكر عظیم من كه بر شما فرستاده بودم خوردند به شما ردّ خواهم نمود.
26 و غذای بسیار خورده، سیر خواهید شد و اسم یهوه خدای خود را كه برای شما كارهای عجیب كرده است، تسبیح خواهید خواند و قوم من تا به ابد خجل نخواهند شد.
27 و خواهید دانست كه من در میان‌اسرائیل می‌باشم و من یهوه خدای شما هستم و دیگری نیست و قوم من خجل نخواهند شد تا ابدالا´باد.
28 و بعد از آن روح خود را بر همه بشر خواهم ریخت و پسران و دختران شما نبوّت خواهند نمود و پیران شما و جوانان شما رؤیاها خواهند دید.
29 و در آن ایام روح خود را بر غلامان و كنیزان نیز خواهم ریخت.
30 و آیات را از خون و آتش و ستونهای دود در آسمان و زمین ظاهر خواهم ساخت.
31 آفتاب به تاریكی و ماه به خون مبدّل خواهند شد، پیش از ظهور یوم عظیم و مهیب خداوند.
32 و واقع خواهد شد هر كه نام خداوند را بخواند نجات یابد زیرا در كوه صهیون و در اورشلیم، چنانكه خداوند گفته است، بقیتی خواهد بود و در میان باقی‌ماندگان آنانی كه خداوند ایشان را خوانده است.