فصل 5
1 چون به خانه خدا بروی، پای خود را نگاه دار، زیرا تقّرب جستن به جهت استماع، از گذرانیدن قربانی‌های احمقان بهتر است، چونكه ایشان نمی‌دانند كه عمل بد می‌كنند.
2 با دهان خود تعجیل منما و دلت برای گفتن سخنی به حضور خدا نشتابد زیرا خدا در آسمان است و توبر زمین هستی؛ پس سخنانت كم باشد.
3 زیرا خواب از كثرت مشقّت پیدا می‌شود و آواز احمق از كثرت سخنان.
4 چون برای خدا نذر نمایی در وفای آن تأخیر منما زیرا كه او از احمقان خشنود نیست؛ پس به آنچه نذر كردی وفا نما.
5 بهتر است كه نذر ننمایی از اینكه نذر نموده، وفا نكنی.
6 مگذار كه دهانت جسد تو را خطاكار سازد؛ و در حضور فرشته مگو كه این سهواً شده است. چرا خدا به سبب قول تو غضبناك شده، عمل دستهایت را باطل سازد؟
7 زیرا كه این از كثرت خوابها و اباطیل و كثرت سخنان است؛ لیكن تو از خدا بترس.
8 اگر ظلم را بر فقیران و بركندن انصاف و عدالت را در كشوری بینی، از این امر مشوّش مباش، زیرا آنكه بالاتر از بالا است، ملاحظه می‌كند، و حضرت اعلی فوق ایشان است.
9 و منفعت زمین برای همه است بلكه مزرعه، پادشاه را نیز خدمت می‌كند.
10 آنكه نقره را دوست دارد از نقره سیر نمی‌شود، و هر كه توانگری را دوست دارد از دخل سیر نمی‌شود.این نیز بطالت است.
11 چون نعمت زیاده شود، خورندگانش زیاد می‌شوند؛ و به جهت مالكش چه منفعت است غیر از آنكه آن را به چشم خود می‌بیند؟
12 خواب عمله شیرین است خواه كم و خواه زیاد بخورد؛ اما سیری مرد دولتمند او را نمی‌گذارد كه بخوابد.
13 بلایی سخت بود كه آن را زیر آفتاب دیدم یعنی دولتی كه صاحبش آن را برای ضرر خودنگاه داشته بود.
14 و آن دولت از حادثه بد ضایع شد و پسری آورد اما چیزی در دست خود نداشت.
15 چنانكه از رحم مادرش بیرون آمد، همچنان برهنه به حالتی كه آمد خواهد برگشت و از مشقّت خود چیزی نخواهد یافت كه به دست خود ببرد.
16 و این نیز بلای سخت است كه از هر جهت چنانكه آمد همچنین خواهد رفت؛ و او را چه منفعت خواهد بود از اینكه در پی باد زحمت كشیده است؟
17 و تمامی ایام خود را در تاریكی می‌خورَد و با بیماری و خشم، بسیار محزون می‌شود.
18 اینك آنچه من دیدم كه خوب و نیكو می‌باشد، این است كه انسان در تمامی ایام عمر خود كه خدا آن را به او می‌بخشد بخورد و بنوشد و از تمامی مشقّتی كه زیر آسمان می‌كشد، به نیكویی تمتّع ببرد زیرا كه نصیبش همین است.
19 و نیز هر انسانی كه خدا دولت و اموال به او ببخشد و او را قوّت عطا فرماید كه از آن بخورد و نصیب خود را برداشته، از محنت خود مسرور شود، این بخشش خدا است.
20 زیرا روزهای عمر خود را بسیار به یاد نمی‌آورد چونكه خدا او را از شادی دلش اجابت فرموده است.