فصل 7
1 و واقع شد چون پادشاه در خانۀ خود نشسته، و خداوند او را از جمیع دشمنانش از هر طرف آرامی داده بود،
2 كه پادشاه به ناتان نبی گفت: «الا´ن مرا می‌بینی كه در خانۀ سرو آزاد ساكن می‌باشم، و تابوت خدا در میان پرده‌ها ساكن است.»
3 ناتان به پادشاه گفت: «بیا و هر آنچه در دلت باشد معمول دار زیرا خداوند با توست.»
4 و در آن شب واقع شد كه كلام خداوند به‌ناتان نازل شده، گفت:
5 « برو و به بندۀ من داود بگو، خداوند چنین می‌گوید: آیا تو خانه‌ای برای سكونت من بنا می‌كنی؟
6 زیرا از روزی كه بنی‌اسرائیل را از مصر بیرون آوردم تا امروز، در خانه‌ای ساكن نشده‌ام بلكه در خیمه و مسكن گردش كرده‌ام.
7 و به هر جایی كه با جمیع بنی‌اسرائیل گردش كردم، آیا به احدی از داوران اسرائیل كه برای رعایت قوم خود، اسرائیل، مأمور داشتم، سخنی گفتم كه چرا خانه‌ای از سرو آزاد برای من بنا نكردید؟
8 و حال به بندۀ من، داود چنین بگو كه یهُوَه صبایوت چنین می‌گوید: من تو را از چراگاه از عقب گوسفندان گرفتم تا پیشوای قوم من، اسرائیل، باشی.
9 و هر جایی كه می‌رفتی من با تو می‌بودم و جمیع دشمنانت را از حضور تو منقطع ساختم، و برای تو اسم بزرگ مثل اسم بزرگانی كه بر زمینند، پیدا كردم.
10 و به جهت قوم خود، اسرائیل، مكانی تعیین كردم و ایشان را غرس نمودم تا در مكان خویش ساكن شده، باز متحرك نشوند، و شریران، دیگر ایشان را مثل سابق ذلیل نسازند.
11 و مثل روزهایی كه داوران را بر قوم خود، اسرائیل، تعیین نموده بودم. و تو را از جمیع دشمنانت آرامی دادم؛ و خداوند تو را خبر می‌دهد كه خداوند برای تو خانه‌ای بنا خواهد نمود.
12 زیرا روزهای تو تمام خواهد شد و با پدران خود خواهی خوابید و ذریت تو را كه از صُلب تو بیرون آید، بعد از تو استوار خواهم ساخت، و سلطنت او را پایدار خواهم نمود.
13 او برای اسم من خانه‌ای بنا خواهد نمود و كرسی سلطنت او را تا به ابد پایدارخواهم ساخت.
14 من او را پدر خواهم بود و او مرا پسر خواهد بود، و اگر او گناه ورزد، او را با عصای مردمان و به تازیانه‌های بنی‌آدم تأدیب خواهم نمود.
15 ولیكن رحمت من از او دور نخواهد شد، به طوری كه آن را از شاؤل دور كردم كه او را از حضور تو رد ساختم.
16 و خانه و سلطنت تو، به حضورت تا به ابد پایدار خواهد شد، و كرسی تو تا به ابد استوار خواهد ماند.»
17 بر حسب تمامی این كلمات و مطابق تمامی این رؤیا ناتان به داود تكلم نمود.
18 18 و داود پادشاه داخل شده، به حضور خداوند نشست و گفت: «ای خداوند یهُوَه، من كیستم و خاندان من چیست كه مرا به این مقام رسانیدی؟
19 و این نیز در نظر تو ای خداوند یهُوَه امر قلیل نمود زیرا كه دربارۀ خانۀ بنده‌ات نیز برای زمان طویل تكلم فرمودی. و آیا این ای خداوند یهُوَه عادت بنی‌آدم است؟
20 و داود دیگر به تو چه تواند گفت زیرا كه تو ای خداوند یهُوَه، بندۀ خود را می‌شناسی،
21 و بر حسب كلام خود و موافق دل خود تمامی این كارهای عظیم را بجا آوردی تا بندۀ خود را تعلیم دهی.
22 بنابرین ای یهُوَه خدا، تو بزرگ هستی زیرا چنانكه به گوشهای خود شنیده‌ایم، مثل تو كسی نیست و غیر از تو خدایی نیست.
23 و مثل قوم تو اسرائیل كدام یك اُمّت بر روی زمین است كه خدا بیاید تا ایشان را فدیه داده، برای خویش قوم بسازد، و اسمی برای خود پیدا نماید، و چیزهای‌عظیم و مهیب برای شما و برای زمین خود بجا آورد به حضور قوم خویش كه برای خود از مصر و از امتها و خدایان ایشان فدیه دادی.
24 و قوم خود اسرائیل را برای خود استوار ساختی، تا ایشان تا به ابد قوم تو باشند، و تو ای یهُوَه، خدای ایشان شدی.
25 و الا´ن ای یهُوَه خدا، كلامی را كه دربارۀ بندۀ خود و خانه‌اش گفتی تا به ابد استوار كن، و بر حسب آنچه گفتی، عمل نما.
26 و اسم تو تا به ابد معظّم بماند، تا گفته شود كه یهُوَه صبایوت، خدای اسرائیل است، و خاندان بنده‌ات داود به حضور تو پایدار بماند.
27 زیرا تو ای یهُوَه صبایوت، خدای اسرائیل، به بندۀ خود اعلان نموده، گفتی كه برای تو خانه‌ای بنا خواهم نمود. بنابرین بندۀ تو جرأت كرده است كه این دعا را نزد تو بگوید.
28 و الا´ن ای خداوند یهُوَه، تو خدا هستی و كلام تو صدق است و این نیكویی را به بندۀ خود وعده داده‌ای.
29 و الا´ن احسان فرموده، خاندان بندۀ خود را بركت بده تا آنكه در حضورت تا به ابد بماند، زیرا كه تو ای خداوند یهُوَه گفته‌ای و خاندان بنده‌ات از بركت تو تا به ابد مبارك خواهد بود.»